Este libro foi ditado a Benoni B. Gattell a intervalos entre os anos 1912 e 1932. Desde entón, traballouse unha e outra vez. Agora, en 1946, hai poucas páxinas que polo menos non se modificaron ligeramente. Para evitar repeticións e complexidades elimináronse páxinas completas e engadín moitas seccións, parágrafos e páxinas.

Sen axuda, é dubidoso se o traballo fose escrito, porque era difícil para min pensar e escribir ao mesmo tempo. O meu corpo tiña que estar quieto mentres pensaba que o asunto estaba en forma e escollín palabras adecuadas para construír a estrutura da forma: así, estou agradecido por el polo traballo que fixo. Tamén debo recoñecer aquí as boas oficinas dos amigos, que desexan permanecer sen nome, polas súas suxestións e asistencia técnica para completar o traballo.

A tarefa máis difícil era conseguir termos para expresar o tema recóndito tratado. O meu esforzo arduo foi atopar palabras e frases que mellor transmitan o significado e os atributos de certas realidades incorpóreas e mostran a súa relación inseparable cos ego conscientes nos corpos humanos. Despois de repetidas modificacións, resolvín finalmente os termos utilizados neste documento.

Moitos temas non se fan tan claros como me gustaría que fosen, pero os cambios feitos deben ser suficientes ou ser infinitos, porque en cada lectura parecen recomendables outros cambios.

Non presumo de predicar a ninguén; Non me considero un predicador ou un profesor. Se non fose que fose o responsable do libro, preferiría que a miña personalidade non fose nomeada como o seu autor. A grandeza dos suxeitos sobre os que ofrezo información me alivia e libera-me da autoconcepción e prohíbeo a súplica de modestia. Atrevo a facer estrañas e sorprendentes declaracións sobre o eu consciente e inmortal que hai en todo corpo humano; e dero por feito que o individuo decidirá o que fará ou non o fará coa información presentada.

As persoas pensativas subliñaron a necesidade de falar aquí dalgunhas das miñas experiencias en estados de ser conscientes e de eventos da miña vida que poden axudar a explicar como era posible que eu coñecese e escribise cousas que están así varianza coas crenzas actuais. Din que isto é necesario porque non se engade ningunha bibliografía e non se ofrecen referencias para fundamentar as declaracións feitas neste documento. Algunhas das miñas experiencias foron distintas de todo o que teño oído ou lido. O meu propio pensamento sobre a vida humana eo mundo no que vivimos reveloume temas e fenómenos que non atopei mencionados nos libros. Pero sería descabellado supoñer que estes asuntos puideron ser, aínda que sexan descoñecidos para outros. Debe haber quen sabe, pero non sabe. Non teño ningunha garantía de segredo. Non pertence a ningunha organización de ningún tipo. Non creo ningunha fe en dicir o que atopei pensando; por un pensamento estable mentres estea esperto, non en durmir nin en transo. Nunca fun nin quero estar en trance de calquera tipo.

Espero que o que teño consciente mentres pensaba en temas como o espazo, as unidades da materia, a constitución da materia, a intelixencia, o tempo, as dimensións, a creación e a exteriorización dos pensamentos, abrirían reinos para a exploración e explotación futuras. . Nese momento a conduta correcta debería ser unha parte da vida humana e estar ao día da ciencia e da invención. Entón a civilización pode continuar, ea independencia coa responsabilidade será a regra da vida individual e do goberno.

Aquí tes un esbozo dalgunhas experiencias da miña primeira vida:

O ritmo foi o meu primeiro sentimento de conexión con este mundo físico. Máis tarde puiden sentir dentro do corpo e podía escoitar voces. Entendín o significado dos sons feitos polas voces; Non vin nada, pero, como sentín, podía obter o significado de calquera dos sons de palabras expresados ​​polo ritmo; eo meu sentimento deu a forma e a cor dos obxectos que foron descritos polas palabras. Cando podía usar o sentido da vista e podía ver obxectos, atopei as formas e as aparencias que, como sentín, sentira, estar en acordo aproximado co que eu aprehendín. Cando soubo utilizar os sentidos da vista, a audición, o gusto e o olfato e podía facer e responder preguntas, atopei que era un estraño nun mundo estraño. Eu sabía que non era o corpo no que eu vivía, pero ninguén podía dicirme quen era ou que era, de onde viña, e a maioría dos que preguntei parecían crer que eran os corpos nos que vivían.

Decateime de que estaba nun corpo do que non podía liberarme. Estaba perdido, só e nun triste estado de tristeza. Os repetidos acontecementos e experiencias convencéronme de que as cousas non eran o que parecían ser; que hai un cambio continuo; que non hai permanencia de nada; que a xente adoitaba dicir o contrario do que realmente querían dicir. Os nenos xogaban a xogos que chamaban "facerse crer" ou "deixámonos finxir". Os nenos xogaban, homes e mulleres practicaban simulacros e pretensións; relativamente poucas persoas eran verdadeiras e sinceras. Houbo desperdicio no esforzo humano e as aparencias non duraron. As comparecencias non duraron. Pregunteime a min mesmo: como se deben facer as cousas que durarán e se farán sen desperdicio e desorde? Outra parte de min respondeu: primeiro, sabe o que quere; vexa e teña presente constantemente a forma en que tería o que quere. A continuación, pensa e vontade e faino en apariencia, e o que pensas será recollido da atmosfera invisible e fixado dentro e arredor desa forma. Daquela non pensei nestas palabras, pero estas palabras expresan o que entón pensei. Sentinme seguro de poder facelo e, de seguido, tenteino moito tempo. Fallo. Ao fallar sentinme desgraciado, degradado e avergoñoume.

Non podía evitar estar atento aos acontecementos. O que oín á xente dicir de cousas que sucederon, sobre todo da morte, non parecía razoable. Os meus pais eran cristiáns devotos. Escoitei que lía e dixo que Deus fixo o mundo; que creou unha alma inmortal para cada corpo humano do mundo; e que a alma que non obedeceu a Deus sería botada no inferno e queimaría en lume e xofre por sempre. Non crin unha palabra diso. Pareceume absurdo supoñer ou crer que calquera Deus ou ser podería facer o mundo ou me creou para o corpo no que vivín. Eu queimara o meu dedo cun partido de xofre, e crin que o corpo podería ser queimado; pero eu sabía que eu, o que era consciente como eu, non podía ser queimado e non podía morrer, ese lume e xofre non me podía matar, aínda que a dor desa queima era terrible. Podía entender un perigo, pero non tiña medo.

Parece que a xente non sabía "por que" ou "que", sobre a vida ou sobre a morte. Sabía que debía haber unha razón para todo o que pasou. Eu quería coñecer os segredos da vida e da morte e vivir para sempre. Non sabía o porqué, pero non podía evitar querer isto. Eu sabía que non podía haber noite e día, nin vida, nin morte, nin mundo, a menos que existisen sabios que manexasen o mundo, a noite eo día, a vida ea morte. Non obstante, determinei que o meu propósito sería atopar aqueles sabios que me contasen como debería aprender e que debería facer, para ser confiado cos segredos da vida e da morte. Eu nin sequera pensaría en dicir isto, a miña firme decisión, porque a xente non entendía; creríanme insensato ou tolo. Tiña uns sete anos nese momento.

Pasaron 15 ou máis anos. Comprendín as diferentes perspectivas da vida dos nenos e das nenas, mentres creceron e transformáronse en homes e mulleres, especialmente durante a adolescencia, e particularmente na miña. As miñas opinións cambiaran, pero o meu propósito - atopar a aqueles que eran sabios, que sabían e de quen podía aprender os segredos da vida e da morte - non se modificou. Estaba seguro da súa existencia; o mundo non podería ser, sen eles. Na ordenación dos acontecementos puiden ver que debe haber un goberno e unha xestión do mundo, así como debe haber o goberno dun país ou unha xestión de calquera empresa para que estes continúen. Un día a miña nai preguntoume o que cría. Sen dúbida dixen: sei sen dúbida que a xustiza goberna o mundo, aínda que a miña propia vida parece ser evidencia de que non o fai, porque non vexo ningunha posibilidade de cumprir o que eu coñezo e que desexo.

Ese mesmo ano, na primavera de 1892, leo nun xornal do domingo que unha certa señora Blavatsky fora un alumno de homes sabios no Oriente que se chamaban Mahatmas; que a través de vidas repetidas na terra, alcanzaran a sabedoría; que posuían os segredos da vida e da morte, e que fixeran que Madame Blavatsky formase unha Sociedade Teosófica, a través da cal os seus ensinos puidesen ser dados ao público. Esa tarde habería unha charla. Eu fun. Máis tarde fíxome un membro ardente da Sociedade. A afirmación de que había homes sabios, por calquera dos seus nomes, non me sorprendeu; isto era só unha proba verbal do que eu tiña inherentemente seguro de como era necesario para o avance do home e para a dirección e orientación da natureza. Lin todo o que puiden sobre eles. Pensaba en converterse nun alumno dun dos sabios; pero o pensamento continuado levoume a entender que a verdadeira maneira non era por ningunha solicitude formal a ninguén, senón para estar en forma e preparada. Non o vin nin oín nin nin teño contacto con "os sabios" como deseñara. Non tiven ningún profesor. Agora teño unha mellor comprensión destes asuntos. Os auténticos "Sabios" son Trives, no Reino da Permanencia. Deixei de conectar con todas as sociedades.

A partir de novembro de 1892 pasou por experiencias sorprendentes e cruciais, tras o cal, na primavera de 1893, produciuse o acontecemento máis extraordinario da miña vida. Percorrín 14th Street na avenida 4th, en Nova York. Pasaban carros e persoas. Ao subir á esquina nordeste, a luz, máis grande que a de miríadas de soles, foi aberta no centro da miña cabeza. Nese instante ou punto, as eternidades foron aprehendidas. Non houbo tempo. A distancia e as dimensións non estaban en evidencia. A natureza estaba composta por unidades. Eu era consciente das unidades da natureza e das unidades como intelixencias. Dentro e máis aló, por así dicilo, houbo luces maiores e menores; Canto máis grande invade as luces menores, que revelaron os distintos tipos de unidades. As luces non eran de natureza; eran luces como intelixencias, luces conscientes. Comparado co brillo ou lixeireza destas luces, a luz do sol circundante era unha néboa densa. E a través de todas as luces, unidades e obxectos fun consciente da presenza da conciencia. Eu era consciente da conciencia como a realidade absoluta e absoluta, e consciente da relación das cousas. Non experimentei emocións nin emocións. As palabras non describen nin explican completamente a CONSCIENCIA. Sería inútil intentar describir a sublime grandeza, poder e orde e relación no equilibrio do que entón era consciente. Dúas veces durante os seguintes catorce anos, durante moito tempo en cada ocasión, fun consciente da conciencia. Pero durante ese tempo non soubo máis do que tiña consciente nese primeiro momento.

Ser consciente da conciencia é o conxunto de palabras relacionadas que escollín como frase para falar dese momento máis potente e notable da miña vida.

A conciencia está presente en cada unidade. Polo tanto, a presenza da conciencia fai consciente a cada unidade como a función que desempeña no grao no que é consciente.

Ser consciente da conciencia revela o 'descoñecido' a quen foi tan consciente. Entón será o deber de aquel de dar a coñecer o que pode de ser consciente da conciencia.

O gran valor de ser consciente da conciencia é que permite coñecer calquera asunto, pensando. Pensar é a realización constante da Luz Consciente dentro do tema do pensamento. Brevemente afirmado, o pensamento é de catro etapas: seleccionar o tema; sostendo a luz consciente sobre este asunto; enfocando a Luz; e, o foco da luz. Cando a Luz está enfocada, o suxeito é coñecido. Con este método escribíronse Thinking and Destiny.

O obxectivo especial deste libro é: contar o ben consciente nos corpos humanos que somos partes inseparables de trinidades individuais conscientemente inmortales, Trives Selves, que dentro e máis alá do tempo viviron cos nosos grandes pensadores e coñecedores en corpos perfectos sen sexo. no reino de permanencia; que nós, o ser consciente agora nos corpos humanos, fallamos nunha proba crucial, e deste xeito exilámonos do reino da permanencia neste mundo do home e da muller do mundo do nacemento e da morte e da reexistencia; que non nos lembramos porque nos metemos nun soño auto-hipnótico, para soñar; que seguiremos soñando coa vida, a través da morte e de novo; que debemos seguir facendo isto ata que nos hipnotizamos, despertamos nós mesmos da hipnose na que nos poñemos; que, por moito tempo que sexa, debemos acordarnos do noso soño, ser conscientes de nós mesmos como nós mesmos nos nosos corpos e logo rexenerar e restaurar os nosos corpos á vida eterna na nosa casa: o reino da permanencia da que viñemos, que impregna este noso mundo, pero non é visto polos ollos mortais. Entón tomaremos conscientemente os nosos lugares e continuamos as nosas partes na Orde Eterno de Progresión. O xeito de lograr isto móstrase nos capítulos seguintes.

Neste escrito o manuscrito deste traballo está na impresora. Hai pouco tempo para engadir ao escrito. Durante os moitos anos da súa preparación, moitas veces pedíuselle que incluise no texto algunhas interpretacións de pasaxes bíblicas que parecen incomprensibles, pero que, á luz do que se dixo nestas páxinas, teñen sentido e teñen sentido e que ao mesmo tempo, corrobora as declaracións feitas neste traballo. Pero eu estaba ávido de facer comparacións ou mostrar correspondencias. Eu quería que este traballo fose xulgado só polos seus propios méritos.

O ano pasado merquei un volume que contiña Os libros perdidos da Biblia e Os libros esquecidos do Edén. Ao escanear as páxinas destes libros, é sorprendente ver cantas pasaxes estrañas e doutro xeito incomprensibles se poden comprender cando se comprende o que aquí está escrito sobre o Eu Triuno e as súas tres partes; sobre a rexeneración do corpo físico humano nun corpo físico perfecto e inmortal e o Reino da Permanencia, que segundo as palabras de Xesús é o "Reino de Deus".

De novo pedíronse aclaracións sobre pasaxes bíblicas. Quizais sexa ben que isto se faga e tamén que os lectores de Pensamento e Destino reciban algunha evidencia para corroborar certas afirmacións deste libro, que probas poden atoparse tanto no Novo Testamento como nos libros anteriormente mencionados. Polo tanto, engadiré unha quinta sección ao capítulo X, Deuses e as súas relixións, tratando estes asuntos.

HWP

Nova York, marzo 1946